Deze dag is bij Isis bijna aangebroken. 11 weken lang heeft ze bij ons op zolder geslapen in haar wiegje. Elke avond hetzelfde ritueel. Nog even water koken, kruikje maken, slaapzakje klaar leggen onder de dekens en naar boven met z'n allen. Nog even een laatste schone luier, bij mij aan de borst en dan nog even genieten van mijn kleine meisje terwijl ze voldaan in slaap is gevallen met een melksnorretje. De dekens van de wieg openslaan, Isis lekker neerleggen, handen onder de dekens en lekker warm toedekken voor een welverdiende nachtrust.
De laatste paar dagen gaan die laatste stappen wat minder vloeiend. Het is wat meer puzzelen om haar lekker in de wieg te leggen. Haar voeten raken de achterkant van de wieg en haar hoofd ligt bijna tegen het hoofdeind aan. Elke keer als ik dit doe begint het in mijn hoofd te kraken en gaan alle wielen op volle toeren draaien om hier een oplossing voor te verzinnen voordat het echt zo ver is dat ze niet meer past. Benen opvouwen, het wiegje groter maken, haar op haar zij leggen met opgetrokken benen, een nieuwe grotere wieg kopen, haar ledikant naar boven verhuizen......maar niks hier van is een reeële oplossing. De tijd is daar.
Isis is inmiddels al zo ver dat ze hele nachten door slaapt gemiddeld zo'n 7 á 8 uur achter elkaar. Dus voor ons is er ook geen praktisch reden meer om haar boven op zolder te laten slapen omdat ik niet 3x per nacht er uit hoef om te voeden. Ik heb tijdens mijn zwangerschap altijd verkondigd dat zodra die tijd aanbrak dat ze hele nachten door kon slapen dat het dan tijd werd om haar op haar eigen kamer te laten slapen. Zodat Moek en ik onze eigen slaapkamer weer terug kregen. Maar waarom voelt het dan zo zwaar?
Het wordt tijd dat ik haar los laat maar wil niks van haar missen. Veel gebeurt er niet 's nachts als ze ligt te slapen maar toch zijn het die kleine dingen. Als ze een piepje in haar neus heeft tijdens het slapen, als ze zachtjes ligt te snurken, als haar darmen goed in werking zijn en dat je uit dat kleine wiegje en hele harde scheet hoort die de wieg doet wiegen.......ja lieve mensen....dat zijn de lichtpuntjes uit het leven van een nieuwe ouder. Dat zijn de dingen die een moederhart doen smelten en dat moet ik straks allemaal missen. Het wordt tijd dat ik mijn kleine meisje moet gaan loslaten. Het wordt tijd dat ik mijn kleine meisje letterlijk de ruimte moet gaan geven en haar op eigen benen moet laten staan.
Mijn kleine meisje gaat op “kamers”!
Ik heb voor mezelf nog even wat tijd gewonnen om aan dit idee te wennen. Ik heb het doel gesteld dat zij in het nieuwe jaar op haar eigen kamer in haar eigen bedje gaat slapen. Maar met haar eerste kerstochtend en nieuwjaarsdag slaapt ze gewoon nog even bij ons in haar wiegje.
Hebben mensen nog meer suggesties zoals deze om haar nog langer bij ons op de kamer te houden dan hoor ik dat natuurlijk graag!
Op naar 2009!
Kleine meisjes worden zooooó snel groot